Gidenler önce iyi ki tanıdım derler, Sonra da çok seviyorum.. Ve sonra ” iyi ki ” vapurları, ” Keşke ” limanlarına hareket eder.. Ve giderler. Çünkü kendince haklı nedenleri vardır hep, Çünkü bencillik sencilliğe uğramak istemez. Mesela aşkta gurur olmaz derler, Ama olduğu içindir oysa bunca kalp kırıklıkları. Çünkü ayrılıklar değil, ayrıntılar öldürür aşkı. Ve giderler. Fakat gittikleri yerde buldukları, Koskoca bir hiçtir çoğu zaman. Geride kalanlarıysa hârabe sanırlar. Zafer kazandıklarını mutlu olacaklarını sanırlar, Oysa hem ateş yakıp, Hem içinde durup, Hemde yanmadan kalamazsın. İşte bu nedenle aslında zafer gidenlerin değildir. Ama geride kalanların da değildir. Zafer yalnız ihanetindir. Atakan Korkmaz

İnsanlar mutsuz çünkü yürekler soğuk.. Ve soğuk insanı üşütür cancağızım. O yüzden herkes ısınmaya çalışıyor. Kimi sevdiklerinden gocuk.. Kimi sevmediklerinden çocuk yapıyor ısınmak için. Ama biliyormusun.. Her üşüdüğünde can yakarak ısınamazsın. Atakan Korkmaz

Vicdan,insanın tek gerçek dostudur. Vicdanını dost bil dinle sözünü. Ve bir gün… Aklın ile vicdanın arasında kalırsan eğer, Vicdanını seç! Çünkü aklın çıkarlarını korur.. Vicdanın ise insanlığını. Atakan Korkmaz

Sana bir sır vereyim mi sevgili? Ağlatmak üzerine kurulmuş düzen. Popoya atılan iki tokatla başlıyor mesela.. Ağlayarak açıyorsun gözünü dünyaya. Sonra memeyi verip susturuyorlar. Çok geçmeden açlık sarıyor bedenini.. Tekrar istiyorsun. Ama bu defa.. Ağzından emdiğini burnundan getirircesine.. Ağlamayana meme yok diyorlar. Mama yiyorsun sırf ağlamadın diye. Ve nihayet büyüyorsun. Hayatla bir olup, emirler yağdırıyorlar. Ömrün sele kapılmış haberin yok. Ama kurtulur insan.. Ölüm sessizliğinden uyanarak.. Biliyorum kurtula biliyor insan. Emre itaatsizlik tecrübelerime dayanarak. Bilirmisin ne çok öldürüldüm ben, Ne çok doğdum kendimden. Oyuncakları elinden alınmış.. Mutluluğu çalınmış çocuklar gibi. Ne çok övdü.. Ne çok dövdü hayat. Ama hiç.. Acımadı ki.. Acımadı ki. Baktı ki ağlamıyorum, Başladı almaya. Önce gençliğimi..…